Αντίο «καλοσύνη»

Αντίο «καλοσύνη»

Από τη Λιν Φαν, Ισπανία

Την παιδική μου ηλικία την πέρασα με τον ήχο από τις στριγκλιές και τις κατάρες της μητριάς μου. Αργότερα, όταν κατάλαβα τι συμβαίνει, προκειμένου να τα πηγαίνω καλά με τη μητριά μου και τους ανθρώπους γύρω μου, ζούσα βάσει των σατανικών νόμων επιβίωσης που έλεγαν «Καλύτερα να μη λες τίποτα, παρά να επισημαίνεις προβλήματα, μείνε σιωπηλός για αυτοπροστασία και επιδίωξε μόνο να ξεφύγεις από τη μομφή» και «Το να σιωπάς για τα ελαττώματα των καλών φίλων οδηγεί σε μια μακρόχρονη και καλή φιλία». Αυτό μου απέφερε τον έπαινο των άλλων και έκανε τους πάντες να λένε ότι ήμουν καλόβολη. Σταδιακά αποκόμισα κάποια μαθήματα ζωής: Αν ήθελα να επιβιώσω σ’ αυτήν τη σκοτεινή και κακή κοινωνία, έπρεπε να τα πηγαίνω καλά με τους ανθρώπους γύρω μου. Μόνο έτσι θα μπορούσα να ενσωματωθώ. Αφότου ήρθα στην εκκλησία, συνέχισα να ενεργώ βάσει των ίδιων αρχών. Όποτε αντιμετώπιζα κάποιο πρόβλημα, κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου, δεν έλεγα τίποτα, φοβούμενη ότι αν επισήμαινα το πρόβλημα, οι άνθρωποι θα προσβάλλονταν και αυτό θα ήταν δυσμενές για μένα. Η αδυναμία μου να κάνω πράξη την αλήθεια έβλαπτε το έργο της εκκλησίας και αποτελούσε παράβαση ενώπιον του Θεού. Η παίδευση και η κρίση από τα λόγια του Θεού μού έδειξαν το πραγματικό μου πρόσωπο ως «καλό» άνθρωπο και μου έδωσαν τη δυνατότητα να αποκτήσω κάποια γνώση σχετικά με την υπόσταση αυτών των «καλών» ανθρώπων. Είδα ότι το να είμαι «καλή» έβλαπτε τους άλλους και με πλήγωνε, ότι είχα πάρει το μονοπάτι δίχως επιστροφή —το μονοπάτι της αντίστασης στον Θεό— κι έτσι αποφάσισα να απαλλαχτώ από τα δεσμά της νοοτροπίας του να «είμαι καλή», να έχω το θάρρος να κάνω πράξη την αλήθεια και να λειτουργώ βάσει αρχών, καθώς και να βιώνω λίγη από την ομοιότητα ενός έντιμου ατόμου.

Το 2018 με διάλεξαν για να γίνω επικεφαλής μεσαίου επιπέδου. Ήμουν πολύ ευγνώμων στον Θεό που μου έδωσε αυτήν την ευκαιρία για άσκηση και αποφάσισα να εκτελώ το καθήκον μου σωστά, να ικανοποιώ τον Θεό και να ανταποκρίνομαι στις προσδοκίες του Θεού. Όταν αποδέχθηκα το καθήκον μου, δεν γνώριζα τόσο καλά κάποιες από τις υποθέσεις της εκκλησίας. Η Αδελφή Λιου, με την οποία συνεργαζόμουν, εκτελούσε αυτό το καθήκον για περισσότερο από έναν χρόνο και ήταν σχετικά εξοικειωμένη με τις διάφορες πτυχές του έργου της εκκλησίας. Όποτε ερχόμουν αντιμέτωπη με κάποιο πρόβλημα, ρωτούσα την Αδελφή Λιου και εκείνη συχνά με βοηθούσε. Όμως, σταδιακά συνειδητοποίησα ότι κατά τη διάρκεια των συγκεντρώσεων η Αδελφή Λιου μιλούσε μόνο για γράμματα και δόγματα και δεν είχε την πραγματικότητα της εφαρμογής στην πράξη των λόγων του Θεού. Ήταν επίσης πολύ παθητική και δεν έκανε πραγματικό έργο όσον αφορά την εκτέλεση του καθήκοντός της. Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές τής ανέφεραν κάποιο πρόβλημα, εκείνη δεν προσπαθούσε να το επιλύσει. Συγκεκριμένα, δεν διαχειριζόταν τους ψευδείς επικεφαλής στην εκκλησία, οι οποίοι έπρεπε να αντικατασταθούν επειγόντως, παρά μετέθετε συνεχώς το πρόβλημα. Εκείνο το χρονικό διάστημα, η Αδελφή Λιου είχε αναφέρει αρκετές φορές ότι η επικεφαλής της εκκλησίας, η Αδελφή Ζανγκ, ακολουθούσε απλώς κάποιες τυπικότητες, ότι δεν είχε κάνει ποτέ αληθινό έργο κατά την εκτέλεση του καθήκοντός της, ενώ κατά τη διάρκεια των συγκεντρώσεων δεν μιλούσε για τίποτε άλλο, παρά μόνο για γράμματα και δόγματα. Επιπλέον, η Αδελφή Ζανγκ δεν δεχόταν, μάλιστα, και τις προτάσεις ή τη βοήθεια των άλλων. Ωστόσο, αφού τα είπε αυτά, η Αδελφή Λιου δεν φαινόταν να έχει οποιαδήποτε πρόθεση να αντικαταστήσει την Αδελφή Ζανγκ. Αργότερα, όταν γνώρισα την Αδελφή Ζανγκ, ανακάλυψα ότι ήταν όντως όπως την είχε περιγράψει η Αδελφή Λιου, κι έτσι είπα στην Αδελφή Λιου: «Λαμβάνοντας υπόψη αυτό που εκδηλώνεται στην Αδελφή Ζανγκ, σύμφωνα με τις αρχές, είναι ψευδής επικεφαλής που δεν επιδιώκει την αλήθεια, δεν κάνει αληθινό έργο και δεν κατέχει το έργο του Αγίου Πνεύματος. Θα πρέπει να αντικατασταθεί». Όμως η Αδελφή Λιου απάντησε αψήφιστα: «Μπορεί η Αδελφή Ζανγκ να μην είναι αρκετά ικανή, όμως επί του παρόντος είναι ακόμα ικανή να κάνει κάποιο έργο. Ας προσπαθήσουμε να τη βοηθήσουμε». Σκέφτηκα μέσα μου: «Στις διευθετήσεις του έργου μας αναφέρεται ότι μόλις ανακαλυφθεί κάποιος ψευδής επικεφαλής εντός της εκκλησίας, πρέπει να αντικατασταθεί εγκαίρως. Η Αδελφή Ζανγκ έχει ξεμπροστιαστεί ως ψευδής επικεφαλής, οπότε πρέπει να αντικατασταθεί.» Ήμουν έτοιμη να ανοίξω το στόμα μου και να τα πω αυτά, αλλά σκέφτηκα: «Η Αδελφή Λιου εκτελεί το καθήκον της ως επικεφαλής εδώ και τόσο καιρό, θα έπρεπε να γνωρίζει τις απαιτήσεις που θέτουν οι διευθετήσεις του έργου. Αν επιμείνω, μήπως νομίσει πως λέω ότι δεν κάνει αληθινό έργο, μήπως νομίσει ότι δημιουργώ προβλήματα και ότι είμαι δύστροπη; Ω! Είμαι καινούργια σ’ αυτό και υπάρχουν πολλά που δεν καταλαβαίνω. Επίσης, θα συνεργάζομαι μαζί της για αρκετό καιρό. Αν έρθω σε ρήξη με την Αδελφή Λιου γι’ αυτό το ζήτημα, πώς θα εκτελούμε το καθήκον μας μαζί; Καλύτερα απλώς να το ξεχάσω!» Σκεπτόμενη αυτά, δεν είπα τίποτα άλλο.

Κατόπιν, συναναστράφηκα αρκετές φορές με την Αδελφή Ζανγκ, αλλά δεν υπήρχε καμία βελτίωση στην κατάστασή της. Τότε, οι άλλοι αδελφοί και αδελφές της εκκλησίας με ενημέρωσαν ότι η Αδελφή Ζανγκ δεν έκανε αληθινό έργο, οπότε συνειδητοποίησα ότι το ζήτημα ήταν επείγον. Χωρίς να χάσω χρόνο, πήγα ξανά στην Αδελφή Λιου για να συζητήσω την αντικατάσταση της Αδελφής Ζανγκ. Όμως η Αδελφή Λιου άρχισε να προβάλει δικαιολογίες: «Οι επικεφαλής ανωτέρου επιπέδου είναι σε διαδικασία επαλήθευσης των κατηγοριών. Θα αντικατασταθεί όταν αυτοί επιβεβαιώσουν ότι είναι ψευδής επικεφαλής.» Σκέφτηκα μέσα μου: «Αν είναι πραγματικά ψευδής επικεφαλής, πρέπει να αντικατασταθεί το συντομότερο δυνατό. Αν περιμένουμε μέχρι να το επιβεβαιώσουν για να την αντικαταστήσουμε, θα καθυστερήσει το έργο της εκκλησίας όπως και η είσοδος των αδελφών στη ζωή. Αυτό πηγαίνει ενάντια στον Θεό!» Ήθελα να συζητήσω με την Αδελφή Λιου πόσο σημαντικό είναι να αντικαθίστανται οι ψευδείς επικεφαλής, όμως μετά σκέφτηκα: «Αν πω κάτι σχετικά με την αντικατάσταση της Αδελφής Ζανγκ, μήπως η Αδελφή Λιου σκεφτεί ότι είμαι υπερβολικά αλαζονική και επηρμένη, ότι προσπαθώ απλώς να αποδείξω ότι μου αξίζει η νέα μου θέση κάνοντας επίδειξη; Επιπλέον, η Αδελφή Λιου δεν είχε πει ότι δεν θα αντιμετωπιστεί η Αδελφή Ζανγκ· είχε πει απλώς να περιμένουμε την επιβεβαίωση από τους επικεφαλής ανωτέρου επιπέδου, πριν κάνουμε οτιδήποτε, οπότε καλύτερα να μην πω τίποτα. Είναι ζήτημα μόνο μερικών ημερών.» Κι έτσι τα κράτησα όλα μέσα μου. Μερικές μέρες μετά, οι επικεφαλής ανωτέρου επιπέδου επέπληξαν αυστηρά εμάς, τους επικεφαλής μέσου επιπέδου, επειδή δεν διαχειριστήκαμε άμεσα την ψευδή επικεφαλής μέσα στην εκκλησία. Είπαν ότι δεν προστατεύαμε τους εκλεκτούς του Θεού, ότι ήμασταν συνένοχοι, ασπίδες του Σατανά, ότι βλάπταμε τους άλλους αδελφούς και αδελφές. Μόνο τότε απομακρύνθηκε ταχύτατα η Αδελφή Ζανγκ. Κατά τη διευθέτηση αυτού του ζητήματος, ανακάλυψα ότι για πολύ καιρό η Αδελφή Ζανγκ δεν είχε κάνει καθόλου αληθινό έργο. Δεν υπήρξε ποτέ αποτελεσματική σχετικά με το ευαγγελικό έργο της εκκλησίας για το οποίο ήταν υπεύθυνη, ενώ οι αδελφοί και οι αδελφές ζούσαν όλοι εν μέσω αρνητικότητας και αδυναμίας. Κάποιοι δεν ήθελαν να πηγαίνουν καν στις συγκεντρώσεις. Βλέποντας πόσο μεγάλο κακό έκανε στην εκκλησία η μη άμεση αντιμετώπιση ενός ψευδούς επικεφαλής, κατηγορούσα έντονα τον εαυτό μου μέσα μου. Ωστόσο, δεν αφιέρωσα περισσότερο χρόνο για να αναλογιστώ το εν λόγω ζήτημα και να προσπαθήσω να γνωρίσω τον εαυτό μου, θεωρώντας πως ήταν αρκετό το ότι είχε αντικατασταθεί η Αδελφή Ζανγκ.

Έπειτα, άρχισαν να εμφανίζονται σοβαρά προβλήματα σε κάθε πτυχή του έργου από τις εκκλησίες για τις οποίες ήταν υπεύθυνη η Αδελφή Λιου. Όταν κλαδεύτηκε και αντιμετωπίστηκε από τους επικεφαλής ανωτέρου επιπέδου, όχι μόνο ήταν αμετανόητη, αλλά ζούσε μέσα στην αρνητικότητα και την αντίσταση, χωρίς να είναι πλέον πρόθυμη να εκτελέσει το καθήκον της. Βλέποντας την κατάσταση της Αδελφής Λιου, ήθελα να της επισημάνω αυτά τα προβλήματα, ώστε να μπορέσει να τα αναλογιστεί, όμως ανησυχούσα κιόλας: «Αν της πω να αναλογιστεί τον εαυτό της, μήπως πει ότι δεν τη νοιάζομαι, ότι δεν την αγαπάω καθόλου; Θα ήταν δύσκολο να εργαστούμε μαζί, αν ψυχρανθούμε μεταξύ μας.» Αφού το σκέφτηκα λίγο, συναναστράφηκα μαζί της σχετικά με το θέλημα του Θεού με έναν πολύ έμμεσο τρόπο, και τη συμβούλεψα να πάψει να είναι αρνητική. Στη συνέχεια, η Αδελφή Λιου παραπονιόταν συχνά και διαπληκτιζόταν σχετικά με το τι είναι σωστό και τι λάθος —σαφέστατα δεν κατείχε το έργο του Αγίου Πνεύματος. Σκεφτόμουν ότι η Αδελφή Λιου, από τότε που εκτελούσαμε μαζί τα καθήκοντά μας, δεν είχε κάνει ποτέ αληθινό έργο, καθώς και ότι δεν αποδέχθηκε το κλάδεμα και την αντιμετώπιση που της έγινε ούτε προσπάθησε να αναζητήσει την αλήθεια. Αυτά ήταν εκδηλώσεις ενός ψευδούς επικεφαλής! Ήταν εκείνο το χρονικό διάστημα που οι επικεφαλής ανωτέρου επιπέδου μού ζήτησαν να γράψω μια αξιολόγηση για την Αδελφή Λιου. Μέσα μου είχα πραγματικά αντικρουόμενα συναισθήματα: Θα έπρεπε να είμαι ειλικρινής αναφορικά με τα όσα εκδήλωνε συνήθως η Αδελφή Λιου; Αν δεν τα ανέφερα, θα υπέθαλπα έναν ψευδή επικεφαλής και δεν θα υποστήριζα το έργο του οίκου του Θεού. Όμως, οι περισσότεροι αδελφοί και αδελφές δεν γνώριζαν τι συνέβαινε πραγματικά. Δεν μπορούσαν να το διακρίνουν, και όλοι υποστήριζαν αρκετά την Αδελφή Λιου. Μήπως αν έπαιρνα το ρίσκο και ανέφερα τα προβλήματά της, θα σχημάτιζαν άσχημη γνώμη για μένα; Επιπλέον, ζούσα με την Αδελφή Λιου καθημερινά. Με είχε βοηθήσει όταν είχα προβλήματα. Μήπως αν ανέφερα τα προβλήματά της και όντως την αντικαθιστούσαν, θα την έκανα να με μισήσει; Κι έτσι, αφού ζύγιζα τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα, όταν έγραφα την αξιολόγησή της υποβάθμισα την αδυναμία να κάνει πραγματικό έργο και την έλλειψη εισόδου που εκδήλωνε η Αδελφή Λιου. Αφότου υπέβαλα την αξιολόγηση, ένιωθα μεγάλη ανησυχία μέσα μου. Συνειδητοποίησα ότι είχα αποκρύψει τα γεγονότα και είχα εξαπατήσει τον Θεό. Στο πνεύμα μου ένιωθα μεγάλη ενοχή. Κατά τις επόμενες λίγες ημέρες, αποκοιμιόμουν καθώς διάβαζα τα λόγια του Θεού και δεν φωτιζόμουν ούτε διαφωτιζόμουν κατά τις συγκεντρώσεις και τις συναναστροφές. Δεν μπορούσα να νιώσω την καθοδήγηση του Θεού ούτε ήμουν ικανή να αναγνωρίσω τα προβλήματα της εκκλησίας. Αρκετές ημέρες αργότερα, μετά τη διεξαγωγή μιας έρευνας και την επιβεβαίωση ότι η Αδελφή Λιου ήταν ψευδής επικεφαλής, η οποία δεν έκανε πραγματικό έργο, οι επικεφαλής ανωτέρου επιπέδου την απομάκρυναν. Παρόλο που η Αδελφή Λιου είχε απομακρυνθεί, για χάρη της διατήρησης της σχέσης που είχα μαζί της, απαρνήθηκα την αλήθεια και διέπραξα παράβαση. Σκεπτόμενη αυτά, με κατέκλυσε ένα συναίσθημα ντροπής και αυτοκατηγόριας. Προσευχήθηκα αμέσως στον Θεό και άρχισα να αναλογίζομαι τον εαυτό μου.

Έπειτα, διάβασα στα λόγια του Θεού ότι «Τα πλέον θεμελιώδη και σημαντικά συστατικά της ανθρώπινης φύσης κάποιου είναι η συνείδηση και η λογική. Τι είδους άνθρωπος είναι εκείνος που στερείται συνείδησης και δεν διαθέτει τη λογική της κανονικής ανθρώπινης φύσης; Γενικά, είναι κάποιος που στερείται ανθρώπινης φύσης ή άτομο με κακή ανθρώπινη φύση. […] Αυτοί οι άνθρωποι είναι επιπόλαιοι στις ενέργειές τους και αποστασιοποιούνται από οτιδήποτε δεν τους αφορά προσωπικά. Δεν αναλογίζονται τα συμφέροντα του οίκου του Θεού ούτε και ενδιαφέρονται καθόλου για το θέλημα του Θεού. Δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη μαρτυρίας για τον Θεό ή εκτέλεσης του καθήκοντός τους, και δεν διαθέτουν κανένα αίσθημα ευθύνης. […] Υπάρχουν μάλιστα και κάποιοι που, όταν βλέπουν κάποιο πρόβλημα, σιωπούν. Βλέπουν ότι κάποιοι άλλοι δημιουργούν διακοπές και ενοχλήσεις, μα δεν κάνουν τίποτα για να τους σταματήσουν. Δεν αναλογίζονται στο ελάχιστο τα συμφέροντα του οίκου του Θεού ούτε σκέφτονται καθόλου τα δικά τους καθήκοντα ή τις ευθύνες τους, από τα οποία δεσμεύονται. Μιλούν, ενεργούν, διακρίνονται, καταβάλλουν προσπάθεια και καταναλώνουν ενέργεια μόνο και μόνο για τη δική τους ματαιοδοξία, το δικό τους φαίνεσθαι, τη θέση, τα συμφέροντα και την τιμή τους» (από «Μπορείς να αποκτήσεις αλήθεια αφότου στρέψεις την αληθινή καρδιά σου στον Θεό» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Διάβασα, επίσης, μια συναναστροφή, όπου έλεγε: «Όλοι όσοι βλέπουν να εμφανίζονται ψευδείς επικεφαλής και αντίχριστοι, όσοι είναι ικανοί να τους αναγνωρίσουν, αλλά δεν κάνουν το καθήκον τους, δεν προστατεύουν τους εκλεκτούς ούτε υποστηρίζουν το έργο του Θεού, γιατί φοβούνται μήπως προσβάλουν τους άλλους και είναι ‘καλοί’, δεν είναι άνθρωποι που αγαπούν τον Θεό και ο Θεός δεν οδηγεί στην τελείωση τέτοιου είδους ανθρώπους. Ο Θεός δεν οδηγεί στην τελείωση ‘καλούς’ ανθρώπους· αυτοί οι άνθρωποι είναι ύπουλοι, πανούργοι, κακόβουλοι, πηγαίνουν όπου φυσά ο άνεμος, δεν έχουν τίποτα καλό, είναι κλασικοί διάβολοι και ο Σατανάς» (από «Η σχέση ανάμεσα στην επιδίωξη της αγάπης του Θεού και την τελείωση» στο βιβλίο «Κηρύγματα και Συναναστροφή για την Είσοδο στη Ζωή, Τόμος Θ’»). Η ανάγνωση των λόγων του Θεού και αυτής της συναναστροφής μού προκάλεσε μεγάλη θλίψη και δεν μπορούσα να συγκρατήσω δάκρυα ντροπής. Είδα ότι ήμουν κάποια «καλή» που θα έκανε τα πάντα για να προστατεύσει τον εαυτό της όταν συνέβαινε κάτι, ότι δεν έκανα τίποτα για να υποστηρίξω τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και δεν είχα το παραμικρό αίσθημα ευθύνης όσον αφορά το έργο της εκκλησίας και την είσοδο των αδελφών στη ζωή. Ήξερα πολύ καλά ότι η Αδελφή Ζανγκ είχε αποκαλυφθεί ως ψευδής επικεφαλής. Είχε παρακωλυθεί το έργο της εκκλησίας και η είσοδος των αδελφών στη ζωή, για τα οποία ήταν υπεύθυνη, και ήξερα ότι η μη άμεση απομάκρυνση των ψευδών επικεφαλής αποτελούσε αμαρτία απέναντι στον Θεό και προσβολή της διάθεσής Του, κι όμως, εγώ προτιμούσα να πηγαίνω ενάντια στη συνείδησή μου και να δυσαρεστώ τον Θεό, αντί να δυσαρεστώ ανθρώπους. Το αποτέλεσμα ήταν οι ψευδείς επικεφαλής να συνεχίσουν να βλάπτουν τους εκλεκτούς του Θεού εντός της εκκλησίας για πάνω από δύο μήνες. Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθούσα να μην κάνω την ενδοσκόπησή μου. Όταν εμφανίστηκαν σοβαρά προβλήματα στα διάφορα έργα για τα οποία ήταν υπεύθυνη η Αδελφή Λιου και αυτή, όχι μόνο δεν αποδέχθηκε το κλάδεμα και την αντιμετώπιση από τους επικεφαλής ανωτέρου επιπέδου, αλλά αντέδρασε και με αρνητικότητα, εγώ θα έπρεπε να έχω συνδράμει αμέσως και να κάνω υποδείξεις, και θα έπρεπε να εκθέσω και να αναλύσω τη φύση αυτών των εκδηλώσεων, καθώς και τις συνέπειες τους, ώστε η αδελφή να μπορέσει να μετανοήσει αμέσως. Εγώ, ωστόσο, προστάτευσα τα δικά μου συμφέροντα και το μόνο που έκανα ήταν να πω λίγα παρηγορητικά και συμβουλευτικά λόγια. Όταν μου ζητήθηκε να γράψω μια αξιολόγηση για την Αδελφή Λιου, γνώριζα ξεκάθαρα ότι είχε ήδη χάσει το έργο του Αγίου Πνεύματος, ότι δεν μπορούσε να επιλύσει τα προβλήματα στην εκκλησία, ότι ήταν ψευδής επικεφαλής· όμως, για να προστατεύσω το κύρος μου, προσπάθησα να αποκρύψω τα πραγματικά γεγονότα και να υποθάλψω την Αδελφή Λιου. Είδα ότι προστάτευα επανειλημμένως μια ψευδή επικεφαλής, ότι προτιμούσα να αφήσω να υποφέρει το έργο της εκκλησίας, παρά να κάνω πράξη την αλήθεια και να ενεργώ βάσει της δικαιοσύνης, ότι νοιαζόμουν μόνο για τα δικά μου συμφέροντα και δεν είχα την παραμικρή έγνοια για το εκκλησιαστικό έργο ή για το αν ζούσαν ή πέθαναν οι αδελφοί και οι αδελφές. Ενεργώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο, ήμουν μια ασπίδα προστασίας για την ψευδή επικεφαλής, ήμουν μια συνένοχος του Σατανά, ο οποίος έρχεται για να χώσει τη μύτη του και να διαταράξει το έργο του οίκου του Θεού. Τι είχε γίνει η ανθρωπιά μου; Ήμουν κάποια «καλή» που ήταν εγωίστρια και ποταπή, ύπουλη και πανούργα! Η εκκλησία μού είχε αναθέσει ένα τόσο σημαντικό καθήκον. Διατυμπάνιζα ότι ήθελα να ανταποδώσω στον Θεό την αγάπη Του και να Τον ικανοποιήσω, όμως στην πραγματικότητα προσπαθούσα να Τον εξαπατήσω και, όταν αντιμετώπιζα προβλήματα, στύλωνα πάντοτε τα πόδια για να σταθώ στο πλευρό του Σατανά και να αντισταθώ στον Θεό. Οι ενέργειές μου προσέβαλαν για καιρό τη διάθεση του Θεού, είχαν γίνει δέκτης της περιφρόνησης και του μίσους του Θεού. Δεν υπήρχε τέλος στην ντροπή που ένιωθα. Δεν μπορούσα παρά να προσευχηθώ στον Θεό: «Ω, Θεέ μου! Έχω πάει τόσες φορές ενάντια στο θέλημά Σου, προστατεύοντας τον εαυτό μου, μην κάνοντας πράξη την αλήθεια, παρεμποδίζοντας το έργο της εκκλησίας, βλάπτοντας τις ζωές των αδελφών. Ήμουν ανυπάκουη απέναντί Σου, Σου εναντιώθηκα και, αν δεν μετανοήσω, θα υποστώ την τιμωρία της δικαιοσύνης Σου. Ω, Θεέ μου! Έχω κάνει λάθος, θέλω να μετανοήσω απέναντί Σου, να κάνω πράξη την αλήθεια ώστε να επανορθώσω για τις παραβάσεις μου.»

Έπειτα, κατά τη διάρκεια μιας συγκέντρωσης, οι αδελφοί και οι αδελφές ανέφεραν ότι ο Αδελφός Λι, με τον οποίο συνεργαζόμουν, δεν έκανε πραγματικό έργο. Ανέφεραν ότι πάντοτε έκανε απλώς τα τυπικά, κατά τη διάρκεια των συγκεντρώσεων, και δεν συναναστράφηκε αμέσως ούτε αναζήτησε μια λύση, όταν αντιμετώπιζαν προβλήματα και δυσκολίες κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους. Στη συνέχεια, φώναξα αρκετές φορές τον Αδελφό Λι για να συναναστραφούμε. Εκείνος απλώς συμφωνούσε με όσα έλεγα και το ζήτημα έληγε μετά από μια βιαστική αναγνώρισή του. Λίγο καιρό αργότερα, οι αδελφοί και οι αδελφές άρχισαν και πάλι να αναφέρουν ότι ο Αδελφός Λι έδειχνε να μην κάνει πραγματικό έργο, κάτι που από καιρό εμπόδιζε το έργο της εκκλησίας και είχε διακόψει την εξέλιξή του. Σύμφωνα με τις αρχές, ο Αδελφός Λι ήταν επίσης ψευδής επικεφαλής που δεν έκανε πραγματικό έργο. Θα έπρεπε να το αναφέρω αμέσως στους επικεφαλής ανωτέρου επιπέδου και να απομακρυνθεί. Όμως, στη σκέψη να αναφέρω τον Αδελφό Λι, άρχισα και πάλι να ανησυχώ και να προβληματίζομαι μέσα μου: «Ο Αδελφός Λι εκτελεί το καθήκον του εδώ περισσότερο καιρό απ’ όλους μας. Θεωρείται ‘πρεσβύτερος’. Επίσης, τον συμβουλεύομαι συχνά για τις υποθέσεις της εκκλησίας και αυτός πάντοτε με βοηθάει. Αν μάθει ότι οι αναφορές μου οδήγησαν στην απομάκρυνσή του, τι θα σκεφτεί για μένα; Μήπως πει ότι είμαι αχάριστη; Πόσο αμήχανα θα ένιωθα όταν θα ξανασυναντιόμασταν μετά. Πολλοί άλλοι συνεργάτες δεν έχουν αναφέρει τον Αδελφό Λι, οπότε θα ήταν καλύτερα να μην το ριψοκινδυνεύσω, να μην προκαλέσω φασαρία και να μην αντιμετωπίσω την κατάσταση, μέχρι να το ανακαλύψουν οι επικεφαλής ανωτέρου επιπέδου. Όμως, αν δεν αναφέρω αμέσως την κατάσταση ώστε να απομακρυνθεί ο Αδελφός Λι, θα καθυστερήσω την είσοδο των αδελφών στη ζωή, θα εμπλακώ και θα διακόψω το έργο της εκκλησίας.» Εκείνη τη στιγμή ένιωθα μεγάλη σύγκρουση μέσα μου, δεν ήξερα τι να κάνω κι έτσι, χωρίς να χάσω χρόνο, προσευχήθηκα στον Θεό και αναζήτησα λύση. Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Οφείλεις να έχεις πάντοτε τα λόγια Μου να εργάζονται μέσα σου, ανεξάρτητα από το ποιον αντιμετωπίζεις. Οφείλεις να είσαι ικανός να παραμένεις ανυποχώρητος στη μαρτυρία σου για Μένα και να νοιάζεσαι για τα βάρη Μου. Να μην είσαι μπερδεμένος, συμφωνώντας με τους ανθρώπους στα τυφλά και χωρίς να έχεις τις δικές σου ιδέες, αλλά αντιθέτως οφείλεις να έχεις το κουράγιο να ορθώνεις το ανάστημά σου και να αντιτίθεσαι σε πράγματα που δεν προέρχονται από Μένα. Εάν γνωρίζεις καθαρά ότι κάτι είναι λάθος αλλά παραμένεις σιωπηλός, τότε δεν είσαι κάποιος που πράττει την αλήθεια. Εάν γνωρίζεις ότι κάτι είναι λάθος και αλλάζεις το θέμα, αλλά ο Σατανάς σου κλείνει τον δρόμο –μιλάς χωρίς κανένα αποτέλεσμα και αδυνατείς να επιμείνεις έως το τέλος – τότε εξακολουθείς να έχεις φόβο μέσα στην καρδιά σου, και η καρδιά σου δεν εξακολουθεί να είναι γεμάτη σκέψεις που προέρχονται από τον Σατανά;» («Κεφάλαιο 12» από «Ομιλίες του Χριστού στην αρχή» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). «Όλοι είπαν ότι θα ενδιαφέρονταν για το βάρος του Θεού και ότι θα υπερασπίζονταν τη μαρτυρία της εκκλησίας. Ποιος ενδιαφέρθηκε αληθινά για το βάρος του Θεού; Αναρωτήσου: είσαι κάποιος που έχει δείξει ενδιαφέρον για το βάρος του Θεού; Μπορείς να εξασκήσεις τη δικαιοσύνη για τον Θεό; Μπορείς να ορθώσεις το ανάστημά σου και να μιλήσεις για Μένα; Μπορείς να κάνεις πράξη την αλήθεια ακλόνητα; Είσαι αρκετά γενναίος για να αγωνιστείς ενάντια σε όλες τις ενέργειες του Σατανά; Θα ήσουν ικανός να παραμερίσεις τα συναισθήματά σου και να εκθέσεις τον Σατανά για χάρη της αλήθειας Μου; Μπορείς να επιτρέψεις στο θέλημά Μου να εκπληρωθεί μέσα σου; Θα προσφέρεις την καρδιά σου όταν έρθει η κρίσιμη ώρα; Είσαι κάποιος που κάνει το θέλημά Μου; Αναρωτήσου και σκέψου το συχνά» («Κεφάλαιο 13» από «Ομιλίες του Χριστού στην αρχή» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Kάθε ερώτηση του Θεού με την οποία με επέπληττε, περιείχε τις προσδοκίες Του από μένα. Όταν συνέβαινε κάτι στην εκκλησία που παραβίαζε τις αρχές της αλήθειας, ο Θεός περίμενε από μένα να σταθώ στο πλευρό Του, να έχω το θάρρος να εκθέσω τον Σατανά και να υποστηρίξω το έργο της εκκλησίας, και να έχω αίσθημα δικαίου. Όμως, βάσει αυτού που είχα αποκαλύψει και εκδηλώσει, δεν ήμουν κάποια που είχε κατά νου το θέλημα του Θεού ούτε έκανα πράξη την αλήθεια: Όταν είδα ότι ο Αδελφός Λι ήταν ψευδής επικεφαλής και έπρεπε να αντικατασταθεί, προκειμένου να προστατεύσω τα δικά μου συμφέροντα και να διατηρήσω την εικόνα που είχε για μένα μέσα του, δίσταζα να αναφέρω την κατάσταση ακόμα κι όταν ανακάλυπτα προβλήματα, προσπαθώντας να φορτώσω αυτό το ζήτημα στους επικεφαλής ανωτέρου επιπέδου ώστε να το χειριστούν αυτοί, χωρίς να νοιάζομαι καθόλου για τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Είδα απλώς πόσο εγωιστική και πανούργα ήταν η φύση μου! Γιατί, κατά την κρίσιμη στιγμή, εγώ ήμουν πάντοτε «καλή» και δεν τολμούσα να υπερασπιστώ το έργο της εκκλησίας;

Αργότερα διάβασα τα λόγια του Θεού: «Η διεφθαρμένη διάθεση του ανθρώπου πηγάζει από το ότι ο Σατανάς έχει ποδοπατήσει και δηλητηριάσει την ύπαρξή του, από την ανήκουστη βλάβη που έχει προξενήσει ο Σατανάς στη σκέψη του, στην ηθική του, στην αντίληψη και τη λογική του. Ακριβώς επειδή αυτά τα βασικά πράγματα του ανθρώπου τα έχει διαφθείρει ο Σατανάς και είναι τελείως διαφορετικά από το πώς ήταν όταν ο Θεός τα δημιούργησε αρχικά, εναντιώνεται ο άνθρωπος στον Θεό και δεν καταλαβαίνει την αλήθεια» (από «Το να έχετε μία αμετάβλητη διάθεση σημαίνει πως είστε εχθρικοί προς τον Θεό» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). «Όταν αποκτήσεις πίστη, όταν έρχεσαι ενώπιον του Θεού, μα εξακολουθείς να ζεις με τον παλιό τρόπο ζωής, είναι τότε η πίστη σου στον Θεό ουσιαστική; Έχει αξία; Οι στόχοι και οι αρχές της ζωής σου, καθώς επίσης και ο τρόπος ζωής σου δεν έχουν αλλάξει, και το μόνο που σε κατατάσσει σε υψηλότερη θέση από τους άπιστους είναι ότι αναγνωρίζεις τον Θεό. Δείχνεις ότι ακολουθείς τον Θεό, μα η διάθεση της ζωής σου εξακολουθεί να μην έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο. Στο τέλος, δεν θα σωθείς. Με αυτά τα δεδομένα, αυτή δεν είναι μονάχα μια κενή πίστη και μια κενή χαρά;» (από «Μόνο κάνοντας πράξη την αλήθεια μπορείτε να απαλλαχτείτε από τα δεσμά μιας διεφθαρμένης διάθεσης» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Τότε διάβασα τα λόγια μιας συναναστροφής: «Μπορούν οι άνθρωποι εντός της εκκλησίας, οι οποίοι ζούνε σύμφωνα με τη φιλοσοφία του Σατανά και προσπαθούν να μην προσβάλουν ποτέ κανέναν, να επαινούνται από τον Θεό; Σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να επαινούνται από τον Θεό. Εκείνοι που προσπαθούν να μην προσβάλουν ποτέ τους άλλους, δεν γίνονται μάρτυρες. Δεν στέκονται στο πλευρό του Θεού και είναι κατηγορηματικά ανυπάκουοι απέναντι στον Θεό. Οι άνθρωποι που προσπαθούν να μην προσβάλουν ποτέ τους άλλους, δεν κατέχουν την πραγματικότητα της αλήθειας, οπότε δεν μπορούν να σωθούν! Εκείνοι που προσπαθούν να μην προσβάλουν ποτέ τους άλλους, είναι βαθιά διεφθαρμένοι από τον Σατανά και ζούνε σύμφωνα με τη φιλοσοφία του Σατανά. Οι άλλοι τούς βλέπουν ως καλούς ανθρώπους, αλλά ο Θεός τους βλέπει ως ανθρώπους που δεν κατέχουν τις αρχές της αλήθειας και που στέκονται στο πλευρό του Σατανά και υπακούν τον Σατανά. Έτσι δεν είναι; Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι σήμερα μέσα στην εκκλησία. Αν οι απόψεις τους δεν αλλάζουν, τότε, αργά ή γρήγορα, θα καταστραφούν. Αν δεν μπορείς να σταθείς στο πλευρό του Θεού, τότε είσαι τελειωμένος» (από το Κηρύγματα και συναναστροφή για την είσοδο στη ζωή, Τόμος 151). Η ανάγνωση αυτών των λόγων διαφώτισε την καρδιά μου. Μόνο τότε κατάλαβα ότι ο λόγος για τον οποίο κοίταζα μόνο το συμφέρον μου και προσπαθούσα να είμαι «καλή» όταν υπήρχε κάποιο πρόβλημα, ήταν ότι οι νόμοι επιβίωσης του Σατανά —«Καλύτερα να μη λες τίποτα, παρά να επισημαίνεις προβλήματα, μείνε σιωπηλός για αυτοπροστασία και επιδίωξε μόνο να ξεφύγεις από τη μομφή», «Όσο λιγότερες φασαρίες, τόσο καλύτερα» και «Το να σιωπάς για τα ελαττώματα των καλών φίλων οδηγεί σε μια μακρόχρονη και καλή φιλία»— είχαν γίνει από καιρό η ζωή μου, σε σημείο που από τότε που ήμουν νέα, ήμουν προσεκτική και συνετή στις αλληλεπιδράσεις μου με την οικογένειά μου, τους γείτονες και τους φίλους μου, σκεπτόμενη ότι θα είχα μια θέση στον κόσμο μόνο αν είχα καλές σχέσεις με τους άλλους και δεν προσέβαλα κανέναν. Ακόμα κι όταν έβλεπα άλλους να κάνουν πράγματα με λανθασμένο τρόπο, δεν τολμούσα να μιλήσω, κοιτούσα μόνο το συμφέρον μου και ζούσα χωρίς καθόλου αυτοσεβασμό. Αφότου άρχισα να πιστεύω στον Θεό και να εκτελώ το καθήκον μου, συνέχισα να ενεργώ σύμφωνα με αυτούς τους σατανικούς νόμους επιβίωσης. Όταν έβλεπα να εμφανίζεται κάποιος ψευδής επικεφαλής στην εκκλησία, ο οποίος επέφερε απώλειες στο έργο της εκκλησίας, το πρώτο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν το συμφέρον μου, προτιμούσα να προσβάλω τον Θεό, παρά τους άλλους, δεν τολμούσα να τηρώ τις αρχές της αλήθειας και να σταθώ στο πλευρό του Θεού και επανειλημμένα αμελούσα το έργο της εκκλησίας. Ήμουν δούλα του Σατανά και με απεχθανόταν ο Θεός. Αυτήν τη φορά, όταν ανακάλυψα ότι ο Αδελφός Λι ήταν ψευδής επικεφαλής, προσπάθησα και πάλι να ακολουθήσω στη ζωή μου τις φιλοσοφίες του Σατανά για τις διαπροσωπικές σχέσεις, να διατηρήσω την εικόνα μου στην καρδιά του. Νοιαζόμουν για το συμφέρον μου. Είδα ότι η στάση ζωής που είχα, το να είμαι «καλή», με είχε κάνει ακόμα πιο εγωίστρια και ποταπή, ύπουλη και πανούργα, χωρίς καμία ανθρώπινη ομοιότητα. Ταυτόχρονα, κατάφερα να μάθω ότι οι «καλοί» άνθρωποι είναι επίσης ψευδείς και δουλοπρεπείς, δεν κάνουν τίποτα άλλο απ’ το να διακόπτουν και να διαταράσσουν το έργο του οίκου του Θεού από κάθε άποψη, είναι λακέδες του Σατανά που ειδικεύονται στο να βλάπτουν και να επιφέρουν καταστροφή στους άλλους, είναι παρατρεχάμενοι, εχθροί του Θεού. Ο Θεός απεχθάνεται και περιφρονεί τους ανθρώπους που είναι «καλοί» και δεν τους σώζει ούτε τους οδηγεί στην τελείωση. Αν δεν μετανοούσα και συνέχιζα να βαδίζω στο μονοπάτι ούσα «καλή», ο Θεός τελικά θα με απέρριπτε και θα με τιμωρούσε! Έχοντας επίγνωση αυτού, συνειδητοποίησα ότι η κατάστασή μου ήταν πολύ επικίνδυνη, ότι δεν μπορούσα να συνεχίσω έτσι, έπρεπε να μετανοήσω αληθινά ενώπιον του Θεού, να κάνω πράξη την αλήθεια και να γίνω κάποια με αίσθημα δικαίου.

Κατόπιν, ανέφερα την κατάσταση του Αδελφού Λι στους επικεφαλής ανωτέρου επιπέδου. Μετά από την έρευνα που έκαναν και την επιβεβαίωση, προσδιόρισαν ότι ο Αδελφός Λι ήταν ψευδής επικεφαλής και μου ζήτησαν να τον απαλλάξω από τα καθήκοντά του. Με τη σκέψη να αντικαταστήσω τον Αδελφό Λι —να τον εκθέσω και να τον αναλύσω επειδή δεν έκανε αληθινό έργο— ένιωσα κάπως άτολμη μέσα μου, δεν ήθελα να τον αντικρύσω, φοβόμουν μήπως τον πληγώσω. Εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Αν έχεις τα κίνητρα και την αντίληψη ενός “καλού ατόμου”, πάντα θα πέφτεις και θα αποτυγχάνεις σε αυτά τα ζητήματα. Άρα τι πρέπει να κάνεις σε τέτοιες καταστάσεις; Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τέτοια πράγματα, πρέπει να προσεύχεσαι στον Θεό. Παρακάλεσε τον Θεό να σου δώσει δύναμη, να σου επιτρέψει να συμμορφωθείς με την αρχή, να κάνεις αυτό που πρέπει, να χειριστείς τα πράγματα σύμφωνα με την αρχή, να μην υποχωρήσεις, και να μην αφήσει να συμβεί κακό στο έργο του οίκου Του. Αν είσαι ικανός να απαρνηθείς τα ίδια τα συμφέροντά σου, το κύρος και την αντίληψη του “καλού ατόμου”, αν κάνεις αυτό που πρέπει ειλικρινά και με όλη σου την καρδιά, τότε θα έχεις νικήσει τον Σατανά και θα έχεις αποκτήσει τη συγκεκριμένη πτυχή της αλήθειας» (από «Μόνο όταν γνωρίζεις τον εαυτό σου μπορείς να επιδιώξεις την αλήθεια» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Σε μια συναναστροφή ειπώθηκε ότι «κάποιοι από τους εκλεκτούς του Θεού έχουν κάποιο αίσθημα δικαίου. Προκειμένου να προστατεύσουν τους εκλεκτούς και το έργο του οίκου του Θεού, έχουν το θάρρος να εκθέσουν ψευδείς επικεφαλής και αντίχριστους. Τέτοιοι άνθρωποι είναι έντιμοι και ντόμπροι, είναι οι αγαπημένοι του Θεού και είναι εκείνοι που αγαπούν πραγματικά την αλήθεια. Μόνο εκείνοι που αγαπούν την αλήθεια και έχουν πραγματικές εκδηλώσεις είναι εκείνοι που μετανοούν πραγματικά και είναι εκείνοι ακριβώς που θα σωθούν» (από «Κηρύγματα και συναναστροφή σχετικά με τον λόγο του Θεού “Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β’” (Κ’)» στο βιβλίο «Κηρύγματα και Συναναστροφή για την Είσοδο στη Ζωή, Τόμος ΙΒ’»). Από τα λόγια του Θεού και από αυτήν τη συναναστροφή μπορεί να γίνει εμφανές ότι ο Θεός αγαπά όσους είναι έντιμοι και έχουν κάποιο αίσθημα δικαίου, ότι ανήκουν σ’ εκείνο το είδος ανθρώπων που θα σωθούν και θα οδηγηθούν στην τελείωση. Σήμερα, ένας ψευδής επικεφαλής εμφανίστηκε στην εκκλησία. Ο Θεός κοιτούσε τον τρόπο με τον οποίο προσέγγισα αυτό το ζήτημα, αν προστάτευα τα δικά μου προσωπικά συμφέροντα ή νοιαζόμουν για τα συμφέροντα της εκκλησίας, αν ήμουν ικανή να κάνω πράξη την αλήθεια και δεν έκανα παραχωρήσεις στον Σατανά. Κατά το παρελθόν, δεν νοιαζόμουν για το θέλημα του Θεού και πρόδιδα τις ελπίδες του Θεού για μένα. Αυτή τη φορά, όσον αφορά το ζήτημα της αντικατάστασης του Αδελφού Λι, θα αποδεχόμουν τον ενδελεχή έλεγχο του Θεού, θα διόρθωνα τις προθέσεις μου και, ασχέτως του τι θα σκεφτόταν για μένα ο Αδελφός Λι ή πώς θα μου φερόταν, εγώ δεν έπρεπε να προστατεύω πλέον το συμφέρον μου. Το υποχρεωτικό μου καθήκον και η ευθύνη μου ήταν να εκθέτω και να αντικαθιστώ τους ψευδείς επικεφαλής. Έπρεπε να υποστηρίζω το έργο της εκκλησίας, να νοιάζομαι για την είσοδο των αδελφών στη ζωή, να στέκομαι στο πλευρό του Θεού και να αντικαταστήσω αμέσως τον Αδελφό Λι και να εκθέσω τις εκδηλώσεις του. Αν ο Αδελφός Λι ήταν κάποιος που επιδίωκε την αλήθεια, τότε η αντικατάστασή του θα τον βοηθούσε να αναλογιστεί τον εαυτό του, κάτι που θα ωφελούσε την είσοδό του στη ζωή και θα τον σταματούσε από το να κάνει άλλες παραβάσεις ενώπιον του Θεού. Κι έτσι προσευχήθηκα στον Θεό: Είθε να με καθοδηγήσει ο Θεός, να μου δώσει το κουράγιο να συναναστραφώ με τον Αδελφό Λι. Αφότου εξέθεσα και ανέλυσα κάθε μία από τις εκδηλώσεις της αποτυχίας του Αδελφού Λι να κάνει αληθινό έργο, εκείνος όχι μόνο δεν με μίσησε, παρά μετανόησε και είπε: «Tο γεγονός ότι αντικαθίσταμαι σήμερα αποτελεί δικαιοσύνη του Θεού. Είναι η αγάπη και η προστασία του Θεού για μένα. Αν δεν μου το είχες επισημάνει, δεν θα ήξερα πόσο μεγάλο ήταν το κακό που έκανα στην εκκλησία. Δόξα τω Θεώ! Θα τα αναλογιστώ αυτά. Πες μου ποια άλλη διαφθορά υπάρχει μέσα μου· θα με βοηθήσει να αναλογιστώ σωστά τον εαυτό μου…» Ακούγοντας τα λόγια του Αδελφού Λι ένιωσα συγκινημένη. Νόμιζα πως αν εξέθετα τις εκδηλώσεις του θα τον πλήγωνα, όμως αποδείχθηκε ότι αυτές ήταν φαντασιώσεις που είχα. Αν δεν του τις επεσήμανα, τότε θα τον πλήγωνα πραγματικά. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα ακλόνητη και ήρεμη στο πνεύμα μου, και ιδιαιτέρως κοντά στον Θεό. Έτσι, εκτίμησα επίσης πραγματικά ότι μόνο κάνοντας πράξη την αλήθεια και στεκόμενη στο πλευρό της δικαιοσύνης θα μπορούσα να βοηθήσω πραγματικά τους αδελφούς και τις αδελφές. Στη συνέχεια, όταν έβλεπα αδελφούς και αδελφές να παραβιάζουν τις αρχές της αλήθειας, εξακολουθούσα να αποκαλύπτω την προοπτική του να είμαι «καλή» και να φοβάμαι μήπως προσβάλω τους άλλους, όμως προσερχόμουν αμέσως ενώπιον του Θεού για να προσευχηθώ, απαρνούμενη τον εαυτό μου και αντιμετωπίζοντας αυτά τα πράγματα σύμφωνα με τις αρχές της αλήθειας. Δόξα τω Θεώ. Το ότι είμαι ικανή να έχω αυτή τη λίγη πράξη και είσοδο είναι αποτέλεσμα των λόγων του Θεού!

Αφότου βίωσα την κρίση και την παίδευση των λόγων του Θεού και την αποκάλυψη των γεγονότων, είδα ότι εκείνοι που είναι «καλοί» είναι πανούργοι, μαυρόψυχοι, χωρίς αίσθημα ανθρωπιάς και δεν έχουν καμία ελπίδα να σωθούν από τον Θεό. Ήμουν επίσης ευγνώμων για την καθοδήγηση και την ηγεσία των λόγων του Θεού· μου είχαν δώσει τη δυνατότητα να αποβάλλω τα δεσμά της νοοτροπίας του να είμαι «καλή» και να βιώνω κάποια ομοιότητα ενός έντιμου ανθρώπου. Κατά την εμπειρία μου, είχα εκτιμήσει πραγματικά το ότι η αλήθεια και η δικαιοσύνη έχουν εξουσία στον οίκο του Θεού. Στον οίκο του Θεού μόνο οι άνθρωποι που κάνουν πράξη την αλήθεια, ενεργούν σύμφωνα με τις αρχές της αλήθειας και είναι έντιμοι με αίσθημα δικαίου μπορούν να είναι σταθεροί και να έχουν την έγκριση του Θεού. Στο μέλλον, θα κάνω ό,τι μπορώ για να επιδιώξω την αλήθεια, να είμαι κάποια με αίσθημα δικαίου, να εκτελώ το καθήκον μου σωστά και να ικανοποιώ τον Θεό και να παρηγορώ την καρδιά Του!

Πηγή από: Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού

Διαβάστε περισσότερα: Τι είναι η μετάνοια; Πώς μπορούμε να επιτύχουμε την αληθινή μετάνοια;