Στίχοι της Βίβλου για παραπομπή:
«Και είπε, Δείξον μοι, δέομαι, την δόξαν σου. [...] Και είπε, δεν δύνασαι να ίδης το πρόσωπόν μου· διότι άνθρωπος δεν θέλει με ιδεί και ζήσει» (Έξ. 33:18-20).
«Και κατέβη ο Ιεχώβα επί το όρος Σινά, επί την κορυφήν του όρους· και εκάλεσε Ιεχώβα τον Μωϋσήν επί την κορυφήν του όρους, και ανέβη ο Μωϋσής. Και είπε Ιεχώβα προς τον Μωϋσήν, Καταβάς, διαμαρτυρήθητι προς τον λαόν, μήποτε υπερβώσι τα όρια και αναβώσι προς τον Κύριον διά να περιεργασθώσι και πέσωσι πολλοί εξ αυτών» (Έξ. 19:20-21).
«Και πας ο λαός έβλεπε τας βροντάς και τας αστραπάς και την φωνήν της σάλπιγγος και το όρος καπνίζον· και ότε ο λαός είδε ταύτα, απεσύρθησαν και εστάθησαν μακρόθεν. Και είπον προς τον Μωϋσήν, συ λάλησον προς ημάς και θέλομεν ακούσει και ας μη λαλήση προς ημάς ο Θεός, διά να μη αποθάνωμεν» (Έξ. 20:18-19).
«Ήλθε λοιπόν φωνή εκ του ουρανού· Και εδόξασα και πάλιν θέλω δοξάσει. Ο όχλος λοιπόν ο παρεστώς και ακούσας έλεγεν ότι έγεινε βροντή· άλλοι έλεγον· Άγγελος ελάλησε προς αυτόν» (Ιωάν. 12:28-29).
Σχετικά λόγια του Θεού:
Η σωτηρία του ανθρώπου από τον Θεό δεν επιτελείται απευθείας μέσω του Πνεύματος ή ως Πνεύμα, διότι το Πνεύμα Του δεν μπορεί ούτε να το αγγίξει ούτε να το δει ο άνθρωπος και δεν μπορεί να το προσεγγίσει ο άνθρωπος. Αν προσπαθούσε να σώσει τον άνθρωπο άμεσα μέσω του Πνεύματος, ο άνθρωπος δεν θα ήταν σε θέση να λάβει τη σωτηρία Του. Και αν δεν ήταν ο Θεός που ενδύθηκε την εξωτερική μορφή ενός δημιουργημένου ανθρώπου, δεν θα ήταν σε θέση να λάβει αυτή τη σωτηρία. Γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να τον πλησιάσει, όπως όταν δεν μπορούσε κανείς να πλησιάσει το σύννεφο του Ιεχωβά. Μόνο μέσω της ενσάρκωσής Tου σε δημιουργημένο άνθρωπο, δηλαδή, μόνο θέτοντας την οδό Του στη σάρκα που θα γίνει,θα μπορεί προσωπικά να εμφυσήσει την οδό σε όλους όσους Τον ακολουθούν. Μόνο τότε ο άνθρωπος θα μπορέσει να ακούσει ο ίδιος την οδό Του, να δει την οδό Του και να λάβει την οδό Του, τότε μέσω αυτού θα σωθεί πλήρως. Εάν ο Θεός δεν ενσαρκωνόταν, κανένας θνητός δεν θα λάμβανε τόσο μεγάλη σωτηρία, και δεν θα σωζόταν ούτε ένας άνθρωπος. Εάν το Πνεύμα του Θεού εργαζόταν απευθείας μεταξύ των ανθρώπων, ο άνθρωπος θα πλήττονταν ή θα παρασυρόταν πλήρως και θα φυλακιζόταν από τον Σατανά, γιατί ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να συγχρωτιστεί με τον Θεό.
από «Το μυστήριο της ενσάρκωσης (4)» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»
Εάν ο Θεός δεν ενσαρκωνόταν, θα παρέμενε Πνεύμα, τόσο αόρατο όσο και μη απτό για τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι πλάσμα της σάρκας, και ο άνθρωπος και ο Θεός ανήκουν σε δύο διαφορετικούς κόσμους και έχουν διαφορετική φύση. Το Πνεύμα του Θεού είναι ασύμβατο με τον άνθρωπο της σάρκας και δεν μπορούν να δημιουργηθούν σχέσεις μεταξύ τους. Εξάλλου, ο άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει πνεύμα. Ως εκ τούτου, το Πνεύμα του Θεού πρέπει να γίνει ένα από τα πλάσματα για να επιτελέσει το αρχικό Του έργο. Ο Θεός δύναται να ανυψωθεί στο υψηλότερο σημείο και να ταπεινωθεί με το να γίνει άνθρωπος της δημιουργίας, να επιτελέσει έργο και να ζήσει ανάμεσα στους ανθρώπους, αλλά ο άνθρωπος δεν δύναται να ανυψωθεί στο υψηλότερο σημείο και να γίνει πνεύμα, πολύ λιγότερο δε, να κατέλθει στο χαμηλότερο σημείο. Επομένως, ο Θεός πρέπει να ενσαρκωθεί για να πραγματοποιήσει το έργο Του. Όπως και με την πρώτη ενσάρκωση, μόνο η σάρκα του ενσαρκωμένου Θεού θα μπορούσε να λυτρώσει τον άνθρωπο μέσω της σταύρωσής Του, ενώ δεν ήταν δυνατό να σταυρωθεί το Πνεύμα του Θεού ως προσφορά περί αμαρτίας για τον άνθρωπο. Ο Θεός θα μπορούσε να ενσαρκωθεί για να υπηρετήσει ως προσφορά περί αμαρτίας για τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ανέλθει απευθείας στον ουρανό για να πάρει την προσφορά περί αμαρτίας που είχε ετοιμάσει ο Θεός γι’ αυτόν. Ως εκ τούτου, ο Θεός πρέπει να ταξιδέψει ανάμεσα σε ουρανό και γη, αντί να αφήσει τον άνθρωπο να ανέλθει στον ουρανό για να λάβει αυτή τη σωτηρία, επειδή ο άνθρωπος είχε πέσει και δεν μπορούσε να ανέλθει στον ουρανό, πολύ λιγότερο δε, να λάβει την προσφορά περί αμαρτίας. Συνεπώς, ήταν απαραίτητο ο Ιησούς να έλθει ανάμεσα στους ανθρώπους και προσωπικά να επιτελέσει το έργο που απλώς δεν μπορούσε να επιτευχθεί από τον άνθρωπο. Κάθε φορά που ο Θεός ενσαρκωνόταν, ήταν απολύτως απαραίτητο. Εάν κάποιο από τα στάδια μπορούσε να εκτελεστεί απευθείας από το Πνεύμα του Θεού, δεν θα είχε υπομείνει τις προσβολές της ενσάρκωσης.
από «Το μυστήριο της ενσάρκωσης (4)» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»
Αν και το έργο του ενσαρκωμένου Θεού συνεπάγεται πολλές αδιανόητες δυσκολίες, τα αποτελέσματα που τελικά επιτυγχάνει υπερβαίνουν κατά πολύ εκείνα του έργου που γίνεται απευθείας από το Πνεύμα. Το έργο της σάρκας συνεπάγεται πολλές δυσκολίες, και η σάρκα δεν μπορεί να έχει την ίδια μεγάλη ταυτότητα με το Πνεύμα, δεν μπορεί να εκτελεί τις ίδιες υπερφυσικές πράξεις όπως το Πνεύμα, πόσο μάλλον να έχει την ίδια εξουσία με το Πνεύμα. Ωστόσο, η ουσία του έργου που κάνει αυτή η κοινή σάρκα είναι πολύ υψηλότερη από εκείνη του έργου που γίνεται απευθείας από το Πνεύμα, κι αυτή η ίδια η σάρκα Του είναι η απάντηση σε όλες τις ανάγκες του ανθρώπου. Για όσους θα σωθούν, η χρηστική αξία του Πνεύματος είναι πολύ κατώτερη από αυτή της σάρκας: Το έργο του Πνεύματος είναι ικανό να καλύψει ολόκληρο το σύμπαν, να διαπεράσει όλα τα βουνά, τα ποτάμια, τις λίμνες και τους ωκεανούς, αλλά το έργο της σάρκας σχετίζεται πιο αποτελεσματικά με κάθε άτομο, με το οποίο έχει επαφή. Επιπλέον, η σάρκα του Θεού με απτή μορφή μπορεί να γίνει καλύτερα κατανοητή και να την εμπιστευτεί ο άνθρωπος και μπορεί να εμβαθύνει περαιτέρω τη γνώση του ανθρώπου για τον Θεό και να αφήσει στον άνθρωπο μια πιο βαθιά εντύπωση για τις πραγματικές πράξεις του Θεού. Το έργο του Πνεύματος περιβάλλεται από μυστήριο κι έτσι, είναι δύσκολο για τα θνητά όντα να το κατανοήσουν κι ακόμα πιο δύσκολο να το δουν κι έτσι, μπορούν να στηριχθούν μόνο σε κενές φαντασιώσεις. Το έργο της σάρκας, ωστόσο, είναι κανονικό, βασίζεται στην πραγματικότητα, διαθέτει πλούσια σοφία και είναι γεγονός που μπορεί να παρατηρηθεί και από τα μάτια του ανθρώπου. Ο άνθρωπος μπορεί προσωπικά να βιώσει τη σοφία του έργου του Θεού και δεν χρειάζεται να χρησιμοποιεί την πλούσια φαντασία του. Αυτή είναι η ακρίβεια και η πραγματική αξία του έργου του ενσαρκωμένου Θεού. Το Πνεύμα μπορεί να κάνει μόνο πράγματα που είναι αόρατα για τον άνθρωπο και που είναι δύσκολο να τα φανταστεί κανείς, όπως, για παράδειγμα, η διαφώτιση του Πνεύματος, η κίνηση του Πνεύματος και η καθοδήγηση του Πνεύματος, αλλά για τον νοήμονα άνθρωπο, αυτά δεν παρέχουν κάποιο σαφές νόημα. Παρέχουν μόνο ένα συγκινητικό ή ένα ευρύ νόημα και δεν μπορούν να δώσουν οδηγίες με λέξεις. Το έργο του ενσαρκωμένου Θεού, ωστόσο, είναι πολύ διαφορετικό: Έχει ακριβή καθοδήγηση μέσω λέξεων, έχει σαφές θέλημα και έχει σαφείς στόχους που απαιτεί. Κι έτσι, ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να ψάχνεται ή να χρησιμοποιεί τη φαντασία του, πόσο μάλλον να κάνει εικασίες. Αυτή είναι η σαφήνεια του έργου στη σάρκα και η μεγάλη του διαφορά από το έργο του Πνεύματος. Το έργο του Πνεύματος είναι κατάλληλο μόνο για ένα περιορισμένο πεδίο και δεν μπορεί να αντικαταστήσει το έργο της σάρκας. Το έργο της σάρκας δίνει στον άνθρωπο πολύ ακριβέστερους και αναγκαίους στόχους και πολύ πιο πραγματική, πολύτιμη γνώση απ’ ότι το έργο του Πνεύματος. Το έργο που έχει τη μεγαλύτερη αξία για τον διεφθαρμένο άνθρωπο είναι αυτό που παρέχει ακριβείς λέξεις, σαφείς στόχους που πρέπει να επιδιώξει, και που μπορεί να δει και να αγγίξει. Μόνο το πραγματικό έργο και η έγκαιρη καθοδήγηση ταιριάζουν στις προτιμήσεις του ανθρώπου και μόνο το αληθινό έργο μπορεί να σώσει τον άνθρωπο από τη διεφθαρμένη και εξαθλιωμένη διάθεσή του. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο από τον ενσαρκωμένο Θεό. Μόνο ο ενσαρκωμένος Θεός μπορεί να σώσει τον άνθρωπο από την πρώην διεφθαρμένη και εξαθλιωμένη διάθεσή του. Παρόλο που το Πνεύμα είναι η έμφυτη ουσία του Θεού, τέτοιο έργο μπορεί να γίνει μόνο με τη σάρκα Του. Εάν το Πνεύμα εργαζόταν μόνο Του, τότε δεν θα ήταν δυνατόν να είναι αποτελεσματικό το έργο Του — αυτή είναι μια απλή αλήθεια.
από «Η διεφθαρμένη ανθρωπότητα έχει περισσότερο ανάγκη τη σωτηρία του ενσαρκωμένου Θεού» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»
Για όσους αναζητούν την αλήθεια και λαχταρούν την εμφάνιση του Θεού, το έργο του Πνεύματος μπορεί να προσφέρει μόνο συγκίνηση ή αποκάλυψη, μια αίσθηση θαυμασμού που είναι ανεξήγητη και αδιανόητη, και μια αίσθηση ότι είναι μεγάλο, υπερβατικό και αξιοθαύμαστο, αλλά, παράλληλα, άπιαστο και ανέφικτο για όλους. Ο άνθρωπος και το Πνεύμα του Θεού μπορούν μόνο να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον από μακριά, σαν να υπάρχει μεγάλη απόσταση μεταξύ τους και δεν μπορούν ποτέ να είναι όμοιοι, σαν να χωρίζονται από μια αόρατη διαχωριστική γραμμή. Στην πραγματικότητα, αυτή είναι μια ψευδαίσθηση που δόθηκε στον άνθρωπο από το Πνεύμα κι αυτό συμβαίνει επειδή το Πνεύμα και ο άνθρωπος δεν είναι του ίδιου είδους, το Πνεύμα και ο άνθρωπος δεν θα συνυπάρξουν ποτέ στον ίδιο κόσμο κι επειδή το Πνεύμα δεν κατέχει τίποτα το ανθρώπινο. Έτσι, ο άνθρωπος δεν χρειάζεται το Πνεύμα, γιατί το Πνεύμα δεν μπορεί να κάνει άμεσα το έργο που χρειάζεται ο άνθρωπος. Το έργο της σάρκας προσφέρει στον άνθρωπο πραγματικούς στόχους για να τους επιδιώξει, όπως και σαφή λόγια και μια αίσθηση ότι Εκείνος είναι πραγματικός και κανονικός, ότι είναι ταπεινός και συνηθισμένος. Αν και ο άνθρωπος μπορεί να έχει φόβο Θεού, για τους περισσότερους ανθρώπους είναι εύκολο να συσχετιστούν μ’ Αυτόν: Ο άνθρωπος μπορεί να βλέπει το πρόσωπό Του και να ακούει τη φωνή Του και δεν χρειάζεται να Τον κοιτάει από μακριά. Αυτή η σάρκα δίνει την αίσθηση ότι είναι προσιτή στον άνθρωπο κι όχι απόμακρη ούτε ασύλληπτη, αλλά ορατή και απτή, γιατί αυτή η σάρκα συνυπάρχει στον ίδιο κόσμο με τον άνθρωπο.
από «Η διεφθαρμένη ανθρωπότητα έχει περισσότερο ανάγκη τη σωτηρία του ενσαρκωμένου Θεού» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»
Όταν ο Θεός δεν είχε ενσαρκωθεί, οι άνθρωποι δεν κατανοούσαν πολλά από αυτά που έλεγε, γιατί προέρχονταν από την ολοκληρωμένη θεϊκή φύση. Η οπτική και το συγκείμενο αυτών που Αυτός έλεγε ήταν αόρατα και ανέφικτα για την ανθρωπότητα· είχαν εκφραστεί από ένα πνευματικό βασίλειο που οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να δουν. Γιατί οι άνθρωποι που ζούσαν στη σάρκα, δεν μπορούσαν να διέλθουν στο πνευματικό βασίλειο. Ωστόσο, αφότου ο Θεός ενσαρκώθηκε, μίλησε στην ανθρωπότητα από την οπτική της ανθρώπινης φύσης, και εξήλθε και υπερέβη τη σφαίρα του πνευματικού βασιλείου. Μπορούσε να εκφράσει τη θεϊκή Του διάθεση, το θέλημα και τη στάση Του, μέσα από πράγματα που οι άνθρωποι μπορούσαν να φανταστούν και μέσα από πράγματα που έβλεπαν και συναντούσαν στις ζωές τους, χρησιμοποιώντας μεθόδους που οι άνθρωποι μπορούσαν να δεχθούν, σε μια γλώσσα που μπορούσαν να καταλάβουν και μια γνώση που μπορούσαν να συλλάβουν, έτσι ώστε να επιτρέψει στην ανθρωπότητα να κατανοήσει και να γνωρίσει τον Θεό, να κατανοήσει την πρόθεσή Του και τα απαιτούμενά Του πρότυπα εντός του πλαισίου των δυνατοτήτων τους και μέχρι τον βαθμό που ήταν ικανοί. Αυτή ήταν η μέθοδος και η αρχή του έργου του Θεού στην ανθρώπινη φύση. Αν και οι τρόποι και οι αρχές εργασίας του Θεού στη σάρκα επιτυγχάνονταν κυρίως από ή μέσω της ανθρώπινης φύσης, επέτυχε πράγματι αποτελέσματα που δε θα μπορούσαν να είχαν επιτευχθεί με εργασία απευθείας στη θεϊκή φύση.
από «Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Γ'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»
Αυτό ήταν το πλεονέκτημα της ενσάρκωσης του Θεού: μπορούσε να εκμεταλλευτεί τη γνώση της ανθρωπότητας και να χρησιμοποιήσει τη γλώσσα των ανθρώπων για να μιλήσει με τους ανθρώπους, να εκφράσει το θέλημά Του. Εξήγησε ή «μετέφρασε» στον άνθρωπο τη βαρυσήμαντη, θεϊκή Του γλώσσα, την οποία οι άνθρωποι δυσκολεύονταν να καταλάβουν, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα των ανθρώπων, τον ανθρώπινο τρόπο. Αυτό βοήθησε τους ανθρώπους να κατανοήσουν το θέλημά Του και να γνωρίσουν αυτό που Αυτός ήθελε να κάνει. Μπορούσε επίσης να κάνει συζητήσεις με τους ανθρώπους από την ανθρώπινη οπτική, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα των ανθρώπων, όπως και να επικοινωνεί με τους ανθρώπους με τρόπο που καταλάβαιναν. Μπορούσε ακόμα και να μιλήσει και να εργαστεί χρησιμοποιώντας τη γλώσσα και τη γνώση των ανθρώπων, έτσι ώστε οι άνθρωποι να μπορούσαν να νιώσουν την καλοσύνη και την εγγύτητα του Θεού, έτσι ώστε να μπορούσαν να δουν την καρδιά Του.
από «Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Γ'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»
Επειδή αυτός που κρίνεται είναι ο άνθρωπος, ο άνθρωπος που είναι από σάρκα και έχει διαφθαρεί και δεν είναι το πνεύμα του Σατανά που κρίνεται άμεσα, το έργο της κρίσης δεν διεξάγεται στον πνευματικό κόσμο, αλλά ανάμεσα στους ανθρώπους. Κανείς δεν είναι πιο κατάλληλος και πιο αρμόδιος από τον ενσαρκωμένο Θεό να κρίνει τη διαφθορά της σάρκας του ανθρώπου. Εάν η κρίση διεξαγόταν απευθείας από το Πνεύμα του Θεού, τότε δεν θα ήταν καθολική. Επιπλέον, ένα τέτοιο έργο θα ήταν δύσκολο να το δεχτεί ο άνθρωπος, διότι το Πνεύμα δεν είναι σε θέση να έρθει αντιμέτωπο κατά πρόσωπο με τον άνθρωπο και γι’ αυτό, τα αποτελέσματα δεν θα ήταν άμεσα, πόσο μάλλον θα μπορούσε ο άνθρωπος να δει την απρόσβλητη διάθεση του Θεού πιο καθαρά. [...] Αν το Πνεύμα έκανε αυτό το έργο απευθείας, δεν θα ήταν σε θέση να κρίνει όλη την ανυπακοή του ανθρώπου και δεν θα μπορούσε να αποκαλύψει όλη την αδικία του ανθρώπου. Διότι το έργο της κρίσης διεξάγεται και μέσω των ανθρώπινων αντιλήψεων για τον Θεό κι ο άνθρωπος δεν είχε ποτέ αντιλήψεις για το Πνεύμα κι έτσι, το Πνεύμα δεν είναι σε θέση ν’ αποκαλύψει καλύτερα την αδικία του ανθρώπου, πόσο μάλλον ν’ αποκαλύψει πλήρως αυτή την αδικία. Ο ενσαρκωμένος Θεός είναι ο εχθρός όλων εκείνων που δεν Τον γνωρίζουν. Μέσω της κρίσης των αντιλήψεων του ανθρώπου και της εναντίωσης προς Αυτόν, αποκαλύπτει όλη την ανυπακοή της ανθρωπότητας. Οι συνέπειες του έργου Του στη σάρκα είναι πιο εμφανείς από εκείνες του έργου του Πνεύματος. Κι έτσι, η κρίση όλης της ανθρωπότητας δεν εκτελείται απευθείας από το Πνεύμα, αλλά είναι το έργο του ενσαρκωμένου Θεού. Ο ενσαρκωμένος Θεός είναι ορατός και απτός από τον άνθρωπο κι ο ενσαρκωμένος Θεός μπορεί να κατακτήσει ολοκληρωτικά τον άνθρωπο. Στη σχέση του με τον ενσαρκωμένο Θεό, ο άνθρωπος προχωρά από την εναντίωση στην υπακοή, από τη δίωξη στην αποδοχή, από την σύλληψη στη γνώση κι από την απόρριψη στην αγάπη. Αυτά είναι τα αποτελέσματα του έργου του ενσαρκωμένου Θεού. Ο άνθρωπος σώζεται μόνο με την αποδοχή της κρίσης Του, μόνο σταδιακά Τον γνωρίζει μέσα από τα λόγια του στόματός Του, κατακτάται απ’ Αυτόν κατά τη διάρκεια της εναντίωσής του σ’ Αυτόν και δέχεται την προσφορά της ζωής από Αυτόν κατά την αποδοχή της παίδευσής Του. Όλο αυτό το έργο είναι το έργο του ενσαρκωμένου Θεού κι όχι το έργο του Θεού στην ταυτότητα του Πνεύματος.
από «Η διεφθαρμένη ανθρωπότητα έχει περισσότερο ανάγκη τη σωτηρία του ενσαρκωμένου Θεού» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»
Εάν το Πνεύμα του Θεού μιλούσε απευθείας στον άνθρωπο, θα υποτάσσονταν όλοι στη φωνή, πέφτοντας κάτω χωρίς λόγο αποκαλύψεως, όπως ο Παύλος έπεσε στο έδαφος εν μέσω του φωτός καθώς ταξίδευε προς τη Δαμασκό. Αν ο Θεός συνέχιζε να εργάζεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο άνθρωπος δεν θα ήταν ποτέ σε θέση να γνωρίζει τη δική του διαφθορά μέσω της κρίσης του λόγου και να επιτύχει τη σωτηρία. Μόνο μέσω της ενσάρκωσης μπορεί να παραδώσει προσωπικά τον λόγο Του στα αυτιά όλων, έτσι ώστε όλοι όσοι έχουν αυτιά να ακούσουν τον λόγο Του και να λάβουν το έργο της κρίσης του λόγου. Αυτό είναι το αποτέλεσμα που πέτυχε ο λόγος Του, και όχι η εμφάνιση του Πνεύματος που κάνει τον άνθρωπο να υποτάσσεται λόγω του φόβου. Μόνο με αυτό το πρακτικό και ιδιαίτερο έργο μπορεί να αποκαλυφθεί πλήρως η παλιά διάθεση του ανθρώπου, κρυμμένη βαθιά μέσα του για πολλά χρόνια, ώστε ο άνθρωπος να την αναγνωρίσει και να την αλλάξει. Αυτό είναι το πρακτικό έργο του ενσαρκωμένου Θεού. Μιλάει και κρίνει με πρακτικό τρόπο για να επιτύχει τα αποτελέσματα της κρίσης πάνω στον άνθρωπο μέσω του λόγου. Αυτή είναι η εξουσία του ενσαρκωμένου Θεού και η σημασία της ενσάρκωσης του Θεού.
από «Το μυστήριο της ενσάρκωσης (4)» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»
Το καλύτερο πράγμα σχετικά με το έργο της ενσάρκωσής Του, είναι ότι μπορεί να αφήνει ακριβή λόγια και προτροπές και το ακριβές θέλημά Του για την ανθρωπότητα σε όσους Tον ακολουθούν, έτσι ώστε οι ακόλουθοί Του να μπορούν να μεταφέρουν με μεγαλύτερη ακρίβεια και πιο συγκεκριμένα όλο το έργο της ενσάρκωσής Του και το θέλημά Του για όλη την ανθρωπότητα σε εκείνους που αποδέχονται αυτή την οδό. Μόνο το έργο του ενσαρκωμένου Θεού μεταξύ των ανθρώπων επιτυγχάνει πραγματικά το γεγονός ότι ο Θεός υπάρχει και ζει μαζί με τον άνθρωπο. Μόνο αυτό το έργο εκπληρώνει την επιθυμία του ανθρώπου να δει το πρόσωπο του Θεού, να γίνει μάρτυρας του έργου του Θεού και να ακούσει τον προσωπικό λόγο του Θεού. Ο ενσαρκωμένος Θεός ολοκληρώνει την εποχή στην οποία μόνο η πλάτη του Ιεχωβά εμφανίστηκε στην ανθρωπότητα, και ολοκληρώνει επίσης την εποχή της πίστης της ανθρωπότητας στον ασαφή Θεό. Ειδικότερα, το έργο του τελευταίου ενσαρκωμένου Θεού οδηγεί όλη την ανθρωπότητα σε μια εποχή πιο ρεαλιστική, πιο πρακτική και πιο ευχάριστη. Δεν ολοκληρώνει μόνο την εποχή του νόμου και του δόγματος. Το πιο σημαντικό είναι ότι αποκαλύπτει στον άνθρωπο έναν πραγματικό και κανονικό Θεό, ο οποίος είναι δίκαιος και άγιος, ο οποίος ξεκλειδώνει το έργο του σχεδίου διαχείρισης και επιδεικνύει τα μυστήρια και τον προορισμό της ανθρωπότητας. Εκείνον, ο οποίος δημιούργησε την ανθρωπότητα και τερματίζει το έργο της διαχείρισης, και ο οποίος παρέμεινε κρυμμένος για χιλιάδες χρόνια. Οδηγεί την εποχή της ασάφειας σε ένα πλήρες τέλος και ολοκληρώνει την εποχή κατά την οποία ολόκληρη η ανθρωπότητα θέλησε να αναζητήσει το πρόσωπο του Θεού, αλλά δεν το μπόρεσε. Ολοκληρώνει δηλαδή την εποχή, κατά την οποία ολόκληρη η ανθρωπότητα υπηρετούσε τον Σατανά και οδηγεί ολόκληρη την ανθρωπότητα σε μια εντελώς νέα εποχή. Όλα αυτά είναι το αποτέλεσμα του έργου του ενσαρκωμένου Θεού, αντί του Πνεύματος του Θεού. Όταν ο Θεός εργάζεται στη σάρκα Του, αυτοί που Τον ακολουθούν δεν αναζητούν πλέον και δεν ψάχνουν στα τυφλά γι’αυτά τα ασαφή και διφορούμενα πράγματα και παύουν να μαντεύουν το θέλημα του ασαφούς Θεού. Όταν ο Θεός επεκτείνει το έργο Του στη σάρκα, αυτοί που Τον ακολουθούν θα μεταβιβάσουν το έργο που έχει κάνει στη σάρκα σε όλα τα δόγματα και τα θρησκεύματα και θα μεταδώσουν όλα τα λόγια Του στα αυτιά ολόκληρης της ανθρωπότητας. Όλα όσα ακούγονται από εκείνους που λαμβάνουν το ευαγγέλιό Του, θα είναι τα γεγονότα του έργου Του, θα είναι πράγματα που προσωπικά θα έχει δει και ακούσει ο άνθρωπος, και θα είναι γεγονότα κι όχι διαδόσεις. Αυτά τα γεγονότα είναι τα τεκμήρια με τα οποία διαδίδει το έργο Του και είναι επίσης τα εργαλεία που χρησιμοποιεί για την εξάπλωση του έργου Του. Χωρίς την ύπαρξη γεγονότων, το ευαγγέλιό Του δεν θα εξαπλωνόταν σε όλες τις χώρες και σε όλα τα μέρη. Χωρίς γεγονότα, αλλά μόνο με τις φαντασιώσεις του ανθρώπου, ποτέ δεν θα μπορούσε να ολοκληρώσει το έργο της κατάκτησης όλου του σύμπαντος. Το Πνεύμα είναι αψηλάφητο και αόρατο στον άνθρωπο και το έργο του Πνεύματος δεν είναι ικανό να αφήσει περαιτέρω τεκμήρια ή γεγονότα του έργου του Θεού για τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος δεν θα δει ποτέ την πραγματική όψη του Θεού και θα πιστεύει πάντα σε έναν ασαφή Θεό που δεν υπάρχει. Ο άνθρωπος δεν θα δει ποτέ το πρόσωπο του Θεού, ούτε θα ακούσει ποτέ λόγια προσωπικά από τον Θεό. Οι φαντασιώσεις του ανθρώπου, τελικά, είναι κενές και δεν μπορούν να αντικαταστήσουν το αληθινό πρόσωπο του Θεού. Η έμφυτη διάθεση του Θεού και το έργο του ίδιου του Θεού δεν μπορούν να αντιγραφούν από τον άνθρωπο. Ο αόρατος Θεός στον ουρανό και το έργο Του μπορούν μόνο να μεταφερθούν στη γη από τον ενσαρκωμένο Θεό που προσωπικά επιτελεί το έργο Του ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτός είναι ο πιο ιδανικός τρόπος με τον οποίο ο Θεός εμφανίζεται στον άνθρωπο, με τον οποίο ο άνθρωπος βλέπει τον Θεό και γνωρίζει το αληθινό πρόσωπο του Θεού και δεν μπορεί να επιτευχθεί από έναν μη ενσαρκωμένο Θεό.
από «Η διεφθαρμένη ανθρωπότητα έχει περισσότερο ανάγκη τη σωτηρία του ενσαρκωμένου Θεού» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»
Πηγή από: Αστραπή της Ανατολής
Write a comment